Çoğu zaman, zamanın ne kadar kıymetli olduğunu fark edemeyiz. Hayat, sanki hep böyle devam edecekmiş gibi gelir bize. Oysa bu algı, ancak yaş aldıkça ya da sevdiklerimizi kaybettiğimizde değişmeye başlar. Zaman geçtikçe onun ne denli değerli olduğunu daha derinden hissederiz.
Her insanın hayatında iyi ya da kötü dönemler olmuştur. Zaman ilerledikçe geçmişin ne kadar anlam taşıdığını kavrarız. Ama o güzel anlara dönüp tekrar yaşama şansımız asla olmaz. Özellikle içimizi ısıtan hatıraların kıymeti bir başkadır. Bazen zaman hiç geçmesin isteriz, bazense bir an önce geçip gitmesini dileriz. Yaşadıklarımız doğrultusunda kimi zaman üzülürüz, kimi zaman seviniriz. Hatta bazen farkında bile olmadan hayatın akışında sürüklenip gideriz.
Kalbimiz, zamanın nabzını tutan en hassas yerimizdir. Bazen öyle yoğun duygular yaşarız ki, ne hissettiğimizi biz bile tam anlamıyla açıklayamayız. İçimiz kıpır kıpır olur, yerimizde duramayız. Bazen de zamanın üzerimize çöktüğünü hissederiz, adeta boğuluruz. Geçmişi düşünürüz sonra; iyi günleri gülümseyerek hatırlarız, kötüleri ise hatırlamak bile istemeyiz.
Zaman zaman da geleceğe dair hayaller kurarız. Henüz gelmemiş zamanları kafamızda şekillendiririz. Oysa hayal ettiğimiz şeyler her zaman tam da düşündüğümüz gibi olmayabilir. Belki bir ev hayal etmişizdir ama içinde olmak istediğimiz insanlar yoktur. Belki güzel bir düğün düşlemişizdir ama işler umduğumuz gibi gitmemiştir.
Geçmiş, şimdi ve gelecek… Her biri zamanın içinde birer yaşam evresi. Biz olsak da olmasak da zaman akmaya devam eder. Ve herkesin bildiği bir gerçek var ki; geçen her an, ömrümüzden eksilir. Ölüm adım adım yaklaşır. Her zaman bizi bekler, biz hazır olmasak bile.
Peki biz, gerçekten hazır mıyız?
Yaşarken bu dünyada neler yaptık? Kime iyilik ettik, kimi kırdık? İnancımız gereği ne kadar sorumluluklarımızı yerine getirdik? Zamanın değerini bildiğimizi söylesek de, birçoğumuz hayatı farkında olmadan hoyratça yaşıyoruz.
Geçtiğimiz günlerde bir restoranda tanıştığım Ali Bey, ellili yaşlarının sonlarındaydı. Kısa ama anlamlı bir sohbetimiz oldu. Dedi ki:
“Bir insan emekli olduğunda, yaşlılık yolculuğuna adım atar. Eğer uğraşacak bir şeyi varsa zaman nasıl geçiyor anlamaz. Ama hiçbir meşgalesi yoksa, boş geçen zaman ona eziyet olur.”
Devam etti:
“Geçmiş zaman, kimileri için çok güzel, kimileri içinse acı doludur. Mesela gençliğinde sevdiğinden ayrılan biri, büyük üzüntü yaşar ama zamanın kıymetini de o an anlar. Oturur geçmişi düşünür, tahlil eder ama artık değiştiremeyeceğini de bilir. Eğer yeni biri girmişse hayatına, bu kez zaman çok daha anlamlıdır o kişi için. Düşünün… Karşısında sevdiği genç bir kız, kalbi kıpır kıpır. O anlar geçmesin ister. Kalbi sevgiyle çarpar, zamanı durdurmak ister. Belki bir gün bu anıyı çocuklarına anlatacaktır. Çünkü o zamanlar, gerçekten özeldir.”
Ve sözlerini şöyle bitirdi:
“Zaman, biz farkına varsak da varmasak da geçip gidiyor. Yaş alıyoruz. Bu yüzden her anın kıymetini bilmek gerek. Ama çoğu zaman, zaman geçtikten sonra fark ediyoruz yaşamın değerini. Ve ne yazık ki çoğu kez, geç kalıyoruz.”
Ali Bey’in de dediği gibi, zaman; acısıyla, tatlısıyla çok kıymetli bir hazine. Mühim olan, onu layığıyla değerlendirebilmek.
News
